45 Days With You

"You think I will live my life carefree? I mean I can fly and have a freedom?" tanong ko kay Taymer habang seryosong naglalakad sa pathway papuntang rooftop.

He opened up about life, that's why I asked him about life if I have freedom to consider myself.

"Mm..." he said then I felt that he tightened and intertwined our hands.

Binalingan ko nang tingin iyong kamay namin.

That was so sexy. First time kong may humawak sa akin ng ganito.

Saka ako nagangat ng tingin sa kanya. Here now again the strange feeling I usually feel.

"Nung isinilang tayo, ay nasa atin na ang kalayaan. But, it's depends on how your parents do a thing for you, nasa iyo kung gusto mong malaya ka. Pero hindi mo magagawa kapag may hadlang, barriers is always in there pero kung gusto mo magagawan iyan ng paraan." Sagot niya na ang tingin ay nasa daan.

Iyon rin ang sagot nila, when a child is born, it's means that child have a freedom to live their life, we born in this way to have a pure purpose to live our life as if we have a choice. A choice is there, pero paano naman ang iba na nahihirapan nang mabuhay sa mundong hindi alam kung saan ba ang tama o sumasangayon ba ang bawat pag ikot nito?

A world must be good when you're dealing with it, a lot of obstacles, challenges within it, as if you're living this world. It's not a choice but you have a great resemblance to show up, na 'hello nandito ako, kaya kailangan kung manatili' pero hindi sa lahat ng pagkakataon ay nasa iyo ang mundo.

Not when you knew that your living this world cruelty. 'Yung may takot kang mawala, 'yung may iniisip kang kalagayan at 'yung may mga bagay na kahit pilit mong makuha ay hindi mo parin makukuha.

"What if you messed up your life?" I asked him.

Nasa paanan na kami ng elevator kaya naghintay nalang kami ng ilang sandali, but instead of using a elevator ay naglakad nalang kami papunta sa may hagdanan.

"It's your choice... Or destiny chosen it for you. Ikaw lang rin ang makakaalam kung bakit nagkakaganyan ka, may pinoproblema ka. As you said you want to be free? So, you need to overcome all of those things binded in your life. Pwedeng mawala pero pwede rin madagdagan. Sabi pa nila, ang buhay ay weather weather lang," he said, but the last part was incredible.

I laughed because of that, and it seemed he knew it's was a joke. Nauna siyang maglakad sa akin habang buhat buhat iyong dextrose ko, ang isnag kamay rin ay nasa akin.

"Yeah, thank you," I said sincere.

"Nagpapasalamat ka dahil?" tanong niya.

"Everything you said," sagot ko medyo nahihiya pa.

"You're all welcome," sagot niya at ilang sandali lang din ay narating na namin ang pinakadulo.

The wind brushing my bare skin kaya nakaramdam kaagad ako ng lamig, since it's already night may mga stars at ang crescent moon was there also. The stars are twinkling, sabi nila hindi raw talaga kumukutip kutitap ang butuin pero para sa akin ay kumikislap ito dahil may mga buhay ito. Naniniwala kasi ako na kapag may taong sumakabilang buhay ay nagiging butuin ito.

"Ajiya is one of them now," saad ni Taymer ng pareho kaming nakatingin isang maliwag na butuin.

"Naniniwala ka rin na kapag may taong sumakabilang buhay ay magiging star?" tanong ko sa kanya.

Hindi niya inalis ang tingin pero sumilay ang ngiti niya. Ito iyong sabi nila na kapag nasasaktan ka ay mas pipiliin mo nalang na ngumiti para hindi ipakita sa ibang tao na nahihirapan ka. Not until you concealed everything happened, pwede ka namang maging mahina sa panandalian panahon lang. Ika pa nila, 'iiyak mo nalang iyan lahat ng isang labasan'.

Tumango siya sa tanong kong iyon. "Siya na rin ang nagsabi sa akin niyan na kapag wala na siya ay titingin lang ako sa itaas kasi nandoon lang siya, kaya ngayon sinusubukan ko at ginagawa ko." Kwento niya pa.

"Siguro swerte ni Ajiya kasi ikaw ang naging kapatid niya?" tanong ko sa sarili ko.

Gusto ko ring magkaroon ng kapatid, 'yung may karamay ka, 'yung may ka kumpetensya sa atensyon at lalo na may kaaway ka. I want to experience those things, pero mahirap na lalo ako lang ang isang anak nila Mommy and Daddy. They say that I'm a miracle baby, iyon nga at tama dahil miracle din ang pagkaroon ko nang sakit na ganito.

"We are blessed because we had her. Kami iyong swerte sa kanya, sa maliit na panahong pananatili niya dito ay isa iyon sa pinakamagandang panahon na kasama namin siya," napatingin siya sa direksiyon ko na namumugay ang matang nakatingin sa akin. "You are blessed also because you fought, you made here. Hindi kayo ang pasakit sa buhay dahil kayo iyong swerte na ibinigay sa amin. Tulad niyo ay nararapat lang bigyan ng mahabang buhay." He said. He looked at me while saying those words.

Iniwasan ko ang tingin na iyon, my heart beats rapidly, hindi ko alam kung ano iyong sparks na naramdaman ko. This is my first time to feel this way.

"Life changed its direction, gustuhin man naming lumaban para mabuhay ay hindi parin ibinigay ang gusto namin. We fight 'cause it's given. Pero, kung lalaban din kami na talo? Mabuting 'wag nalang." Sabi ko na may lungkot ang boses. Sa pagkakaintindi ko sa buhay, maraming mga bagay na hindi natin dapat isalang alang. Maraming mga sandali na tayo ay nahihirapan at gusto na nating sumuko pero naiisip mo na lalaban para sa mga taong mahal mo sa buhay. Gustuhin man nating sumuko pero kapag naiisip mo na may taong naghihintay sa'yo parang awtomatikong tataas ang kumpyansiya ng iyong sarili kasi may taong nagmamahal sa'yo.

"Lumaban kayo nang walang talo. Bawat araw na himihinga kayo iyon ang inyong panalo. Hindi ko alam kung bakit sa dinami dami ng mga tao sa mundo ay kayo pa ang nagkaroon, pero isa lang ang alam kung rason kung bakit kayo ang piniling magkaroon ng ganyan dahil kaya niyo pang lumaban. Malakas kayo para tanggapin ang hamon na ibinigay sa inyo." Saad niya, naramdaman ko ang sarili na may tumutusok sa puso ko.

Iyon ay dahil tinamaan ako sa mga sinasabi niya. Nilabanan ko pero sa tingin ko ay talo ako, pero ang totoo ay lumaban ako dahil sa huli ako pa rin ang panalo.

We stayed a couple of minutes there, bago kami nagpasyahang bumalik. Tahimik na binabaybay namin ang daan papuntang elevator. He asked me if I'm okay kung sa hagdan kami dadaan pero sinabi ko sa kanya na pagod na ako kaya sa elevator ang punta namin.

Walang nagsalita sa aming dalawa, but deep inside I know that he's not okay, I knew it from the start. Alam kung may mga iniisip siya.

"Uhm..." agaw pansin ko sa kanya.

Bumaba ang tingin niya sa akin. Walang emosyon ang mga mata at tangin iyong gwapong mukha ang lang tinitigan ko.

"I know that it's not perfect time to say this but you can... show what you really want." Panimula ko. "Alam kung nasasaktan ka ngayon, pilit mo mang itago pero alam kung hindi madali sa iyo ang lahat ng mga nangyari. Taymer, feel the paim and don't hide it, kung pwede ilabas mo." Dagdag ko sa kanya.

He never muttered a word instead, kinuha niya ang kamay ko at naramdaman ko nalang na nakayakap na siya sa akin. Wala siyang sinabi pero malalalim ang bawat paghinga niya. Hindi niya man sabihin ay alam kung nahihirapan siya. Hindi na rin ako nagulat dahil kung iyon ang gusto niya eh! Wala na akong magagawa pa.

"S-Sorry, I didn't mean to hugged you." Nahihiyang sabi niya at umalis mula sa pagkakayakap sa akin.

Hindi ako nakapagsalita pero nginitian ko lang siya. "N-No, it's fine," saad ko habang nauutal.

"I really need a hug right now." Nagiwas siya ng tingin nang sabihin iyon sa akin.

"You can get it from me, I guess we're friends now?" tanong ko sa kanya.

"Of course, your my sister's friends at kung sino ang kaibigan niya ay mahalaga na rin sa akin," ngiting sabi niya sa harap ko.

"You look like her, hindi na ako nagtaka kung magkapareho rin kayo ng ugali," saad ko.

"Thank you." He said.

"Ako dapat ang magsabi niyan sa'yo," sabi ko at naramdaman ang init sa pisngi ko. "You made me laughed tonight, we are thankful for every of us." Dagdag ko.

"You are welcome, Laspiranza."

"Again, thank you for this night. Masaya akong makausap ka, Taymer."

"You already said it... I guess, my turn." Sagot pa niya.

"Okay, you're welcome, Taymer," diretsong sabi ko sa kanya.

Napapikit ako sa sarap ng pakiramdam, this is the first time I felt this feeling contented and confident. Parang gusto ko na palaging ganito ang mararamdaman ko araw araw.

Bumakas ang pinto ng elevator kasabay ng pagmulat ng mata ko. Nakalahad narin ang kamay ni Taymer sa akin at malulugay ko itong tinanggap.

"Let's go? It's already late then," sabi niya sa akin.

Tumango ako sa kanya. Being with him is the best thing for everything. His encouraging word can be a vicinity for me, he made my peaceful mind. Kaya pala sinabi sa akin noon ni Ajiya na swerte siya sa mga taong umaligid sa kanya dahil may kapatid siya na kayang magpapagaan ng bawat araw niya.

Inihatid niya ako sa harap ng kwarto ko. Ngumiti siya sa akin, hindi gaya kanina na walang saya ang makikita pero ngayon alam kung masaya kaming dalawa.

"I guess, I'll visit you soon?" Iyon lang ang sabi niya bago ako pumasok sa loob ng kwarto ko.

Paulit ulit ko iyong naririnig at hindi na ako makakapaghintay na makita siya ulit.

'Waiting for you'

***